thuis bij Jerre

Net terug van mijn avondwandeling met Jerre. Onderweg kwam ik nog een bekende tegen van de Amerikaanse ambassade, dat was erg gezellig. Hij loopt wel vaker mee samen met zijn hond Riley. Samen hebben ze nog even in mijn tuin gespeeld. (dit kan inmiddels zonder dat ik angst heb dat ze ontsnappen, sinds mijn terugkomst uit Nederland is de Berlijnse Muur klaar) Dit soort kleine momenten van geluk of tevredenheid heeft een mens af en toe nodig. Mijn studie valt mij zwaarder te combineren met mijn werk, ik heb weer een ontsteking aan mijn kaak en de amoxiciline lijkt vooralsnog niet te werken. Bovendien sta ik voor een keerpunt in mijn leven. Het grappige is dat ik op zulke momenten altijd super onzeker ben en nooit weet of ik wel de juiste beslissing maak. Verder verbaas ik mij nog dagelijks over het reilen en zeilen in Rwanda. Zo zie ik dat mijn tuinman keurig zijn batterijen op de stoep in de felle zon zet. Ja, hierdoor laden de batterijen weer op. Tja, zo vat je het begrip zonne-energie wel heel letterlijk op. Ook lopen Jerre en ik altijd langs een eeuwenoude boom, waar wel drie mensen voor nodig zijn om je armen omheen te slaan. Van de ene op de andere dag wordt hij omgezaagd. Een of andere architect uit Singapore besloot dat alles zes hoog moest in Kigali. Dus ook dit westerse hotel werd een feit, jammer van de boom die stond er ook maar een paar decennia langer. Ook vallen andere zaken mijn niet eens meer op, maar zijn nog wel het vermelden waard. Umuganda, schoonmaakdag. Niemand mag dan in zijn auto de straat op, behalve mensen met een CD nummerplaat. Dat betekent dat je voor een of andere ambassade werkt. Raar maar waar, maar op deze dagen zie je achter 9 van de 10 ambassade auto´s een vrouw zitten. Logisch, die grijpen hun kans, want zij durven in de dagelijkse hectiek niet achter het stuur te gaan zitten
Buiten dat heb ik het nog heel erg naar mijn zin in Afrika. Deze kerst was het fijn weer thuis te zijn. Ik heb veel tijd doorgebracht met mijn ouders, daarnaast veel gewerkt en veel ervaring opgedaan in het verpleeghuis waar ik altijd in de vakanties werk en met vriendinnen leuke dingen gedaan. Heerlijk bijkletsen en een musical bezocht. Toch vond ik het ook fijn weer terug bij mijn hond en in mijn eigen huis te zijn. Het deed mij goed te zien dat alles goed was gegaan met mijn konijn Jaring en hond Jerre.
Inmiddels ben ik alweer een maand aan het werk en is er veel gebeurd. De school draait weer op volle toeren, nieuwsbrieven moeten straks weer de deur uit en door nieuwe aanmeldingen heb ik op dat gebied ook de nodige administratie. Verder start binnenkort de CITO weer. Spannend hoor, voor mij ook altijd weer een test om te kijken hoe de kinderen, en indirect ik, het doen. Ik heb het voetbaltrainen weer opgepakt en geniet iedere zaterdag anderhalf uur lang van de 10 jochies die ik dan altijd train. Ook spreek ik in het weekend graag af met Gerda, mijn steun en toeverlaat voor eigenlijk alles. Heerlijk om met haar het weekend bij te kletsen en de week door te nemen. Vaak eindigen we met een film, maar omdat we altijd veel hebben bij te kletsen eindigt deze vaak in de late uurtjes. De laatste tijd is het steeds bij mij, omdat Gerda geen water heeft. Tja dat krijg je als je bovenop een berg woont in tijden van droogte. Kortom alledaagse bezigheden dien niet interessant zijn om te noemen, maar wel snel je week vullen.
Nog wel een leuke anekdote om te vertellen is het verhaal over mijn tuinman, die ook schoonmaakt en strijkt. Ik heb hem een keer letterlijk betrapt op het stelen van geld. Ik miste al vaker geld, maar dacht dat ik niet goed had geteld of dat ik een vergissing maakte. Toen ik een keer exact 50000 RFR had neergelegd en er na het schoonmaken van hem nog maar de helft lag heb ik hem met de neus op de feiten gedrukt. Huilend ontkende hij alles, maar hier was natuurlijk geen ontkennen mogelijk aan. Goed ik heb hem flink de waarheid gezegd en vertelt dat dit eens en nooit weer gebeurd, anders kon hij een andere baan gaan zoeken. Nu sluit ik altijd de deuren waar laptop en geld achter liggen en verdwijnt er niks meer. Tot op de dag van twee weken geleden. Mijn spreekwoordelijke klomp brak letterlijk. Jean had die dag weer schoongemaakt en de was gestreken. Het was een grote was, want de witte was zat er deze keer ook bij. Verder was ik de rommel op mijn tafel beu en had ik veel dingen bij het afval gegooid. Toen ik in de avond thuis kwam van mijn werk kwam Jean mij een heleboel geld geven. Rond de 30000 RFR! Het bleek dat dit samen met postzegels en een bonnetje in een van de waardeloze cd`s zat die ik had weggegooid. Normaal heb ik er een hekel aan als ze in mijn afval zitten te graaien, maar deze keer was ik er zeer content mee. Ik wist namelijk niet eens dat dit erin zat. De cd heb had ik ooit van iemand gekregen, omdat het een flut cd was. Ik had hem dan ook nog nooit bekeken en wist dus ook niet dat het erin zat. Hoera voor onze Jean dus. Zou hij toch zijn lesje hebben geleerd? Wie weet ik heb de buit in ieder geval gedeeld, zo waren er twee blijde mensen.