Afscheid
Door: martsje
Blijf op de hoogte en volg Martha
27 Juni 2012 | Rwanda, Kigali
De maand in het teken van afscheid nemen.
Met enige weemoed schrijf ik mijn laatste brief uit een continent dat ik voor altijd in mijn hart heb gesloten. Afscheid van de school, het bestuur, de kinderen en de ouders. Ook het land zelf zal ik niet snel vergeten. IK ga dan ook zeker terugkeren naar Afrika. Hoe wat en wanneer? “Only God knows”, zouden ze in Nigeria zeggen. Wel dit is afscheid nemen op een gezonde manier.
Zaterdag nam ik ook afscheid al was het onplezieriger en niet gepland. Een mooie dag met een droevig einde. Het begon met een bezoek van Lizet. Gezellig ze kwam nog even langs om afscheid te nemen. Zij en haar man zouden deze avond naar Burundi gaan en wilden nog even dag komen zeggen. Ze hadden Bobby en Bessie meegenomen, hun twee ongeleide projectielen. Ik ken ze langer dan vandaag en vroeg of ze buiten konden blijven. Jerre kent ze inmiddels ook langer aangezien hij er in mijn vakanties altijd logeert. Die wilde in ieder geval niet naar buiten. Dat zegt al genoeg. Na enige tijd vroeg ik of ze mijn konijn ook wilde overnemen. Lizet is een echte dierenvriend. Dit vond ze een leuk idee en we besloten samen naar het konijn te gaan kijken. Wel zielig hè in een hokje, bij mij mag hij lekker in de tuin rondlopen. Niks zielig hoor het is een konijnenhok met de afmeting van 4 bij 2 meter en twee binnenhokjes, wat wil je nog meer! Op dat moment krijgen Bobby en Bessie het konijn in de gaten. Als wilde wolven jagen ze het beestje achterna en beuken ze zo hard tegen het gaat dat het begeeft. Het was verschrikkelijk om te zien, hij heeft het niet overleefd. Zielig in een hokje? Weet je wat zielig is? Doodgebeten worden door een hond!
Een ander niet gepland afscheid kwam later die middag. Ik ging de laatste keer voetbal trainen geven. Helaas werd ons veld in beslag genomen door een nationaal frisbee toernooi. Wij besloten buiten het terrein van Le Cercle Sportief op een lokaal voetbalveldje te gaan spelen. Dit was echter ook druk bezet door lokale jeugd en twee volwassen teams. Toch konden wij er nog prima bij om een partijtje te spelen. Na enig hakketakken met de twee aanvoerders van de teams mochten we tot kwart voor vijf spelen. De lokale jeugd vond het prachtig en stond bijna in het veld om ons aan te moedigen. Verder wilden zij allemaal meedoen en wilden ze allemaal met mij spreken en naast mij staan. Achteraf begrijp ik heel goed waarom!! Toen wij ophielden met trainen en de kinderen hun ballen gingen zoeken waren er vier gestolen. Vier goede ballen van elk 40.000 RFR. Nou staat de euro momenteel niet zo hoog, maar het is toch al snel 50 euro gezien de huidige wisselkoers. Balen! We hadden natuurlijk beter moeten weten. Maar je als je aan twee kanten maïs hebt van enkele enkele meters hoog is een bal snel verdwenen en zie je hem nooit meer terug. Balen dus!
Op woensdag hadden de ouders van de Belgische school een bijzonder afscheid geregeld. Voor lunch gingen we bij White Horse pizza eten met alle kinderen van de Belgische school en hun ouders. Zo gezellig en zulke mooie cadeaus gekregen. Hartelijk dank. Op donderdag nog wat cadeautjes kopen voor het thuisfront, waaronder mooie fotoboeken van Rwanda en een stripverhaal in het Engels over de genocide. Vrijdag en zaterdag nog een laatste rondje met Jerre en voorbereiden op ons vertrek naar Nederland. Over de aankomst heb ik weinig zorgen. Mijn grote vriend staat met zijn “ros” klaar om ons naar Friesland te brengen.
Verder kunnen jullie op de foto’s de mensen zien met wie ik altijd optrok in Rwanda. Vrienden, ouders, kinderen en mijn personeel. Personeel klinkt gek, want ook al sta je boven hen ik ben echt van hen gaan houden als vrienden. Vooral Jean de Dieu zal voor altijd een heel speciaal plekje in mijn hart blijven houden.
Inmiddels heb ik de tickets binnen, ook de reservering voor Jerre is gemaakt. Hij heeft verder al zijn papieren, inentingen en chip. Nu is het wachten op een gezondheidsverklaring en een exportvergunning. Ja zelf voor een lokale straathond van Uganda moet je geld betalen om het uit Rwanda te voeren. Ze weten hier wel hoe ze geld moeten verdienen, daar kan de Nederlandse regering nog een puntje aan zuigen.
Met enige weemoed schrijf ik mijn laatste brief uit een continent dat ik voor altijd in mijn hart heb gesloten. Afscheid van de school, het bestuur, de kinderen en de ouders. Ook het land zelf zal ik niet snel vergeten. IK ga dan ook zeker terugkeren naar Afrika. Hoe wat en wanneer? “Only God knows”, zouden ze in Nigeria zeggen. Wel dit is afscheid nemen op een gezonde manier.
Zaterdag nam ik ook afscheid al was het onplezieriger en niet gepland. Een mooie dag met een droevig einde. Het begon met een bezoek van Lizet. Gezellig ze kwam nog even langs om afscheid te nemen. Zij en haar man zouden deze avond naar Burundi gaan en wilden nog even dag komen zeggen. Ze hadden Bobby en Bessie meegenomen, hun twee ongeleide projectielen. Ik ken ze langer dan vandaag en vroeg of ze buiten konden blijven. Jerre kent ze inmiddels ook langer aangezien hij er in mijn vakanties altijd logeert. Die wilde in ieder geval niet naar buiten. Dat zegt al genoeg. Na enige tijd vroeg ik of ze mijn konijn ook wilde overnemen. Lizet is een echte dierenvriend. Dit vond ze een leuk idee en we besloten samen naar het konijn te gaan kijken. Wel zielig hè in een hokje, bij mij mag hij lekker in de tuin rondlopen. Niks zielig hoor het is een konijnenhok met de afmeting van 4 bij 2 meter en twee binnenhokjes, wat wil je nog meer! Op dat moment krijgen Bobby en Bessie het konijn in de gaten. Als wilde wolven jagen ze het beestje achterna en beuken ze zo hard tegen het gaat dat het begeeft. Het was verschrikkelijk om te zien, hij heeft het niet overleefd. Zielig in een hokje? Weet je wat zielig is? Doodgebeten worden door een hond!
Een ander niet gepland afscheid kwam later die middag. Ik ging de laatste keer voetbal trainen geven. Helaas werd ons veld in beslag genomen door een nationaal frisbee toernooi. Wij besloten buiten het terrein van Le Cercle Sportief op een lokaal voetbalveldje te gaan spelen. Dit was echter ook druk bezet door lokale jeugd en twee volwassen teams. Toch konden wij er nog prima bij om een partijtje te spelen. Na enig hakketakken met de twee aanvoerders van de teams mochten we tot kwart voor vijf spelen. De lokale jeugd vond het prachtig en stond bijna in het veld om ons aan te moedigen. Verder wilden zij allemaal meedoen en wilden ze allemaal met mij spreken en naast mij staan. Achteraf begrijp ik heel goed waarom!! Toen wij ophielden met trainen en de kinderen hun ballen gingen zoeken waren er vier gestolen. Vier goede ballen van elk 40.000 RFR. Nou staat de euro momenteel niet zo hoog, maar het is toch al snel 50 euro gezien de huidige wisselkoers. Balen! We hadden natuurlijk beter moeten weten. Maar je als je aan twee kanten maïs hebt van enkele enkele meters hoog is een bal snel verdwenen en zie je hem nooit meer terug. Balen dus!
Op woensdag hadden de ouders van de Belgische school een bijzonder afscheid geregeld. Voor lunch gingen we bij White Horse pizza eten met alle kinderen van de Belgische school en hun ouders. Zo gezellig en zulke mooie cadeaus gekregen. Hartelijk dank. Op donderdag nog wat cadeautjes kopen voor het thuisfront, waaronder mooie fotoboeken van Rwanda en een stripverhaal in het Engels over de genocide. Vrijdag en zaterdag nog een laatste rondje met Jerre en voorbereiden op ons vertrek naar Nederland. Over de aankomst heb ik weinig zorgen. Mijn grote vriend staat met zijn “ros” klaar om ons naar Friesland te brengen.
Verder kunnen jullie op de foto’s de mensen zien met wie ik altijd optrok in Rwanda. Vrienden, ouders, kinderen en mijn personeel. Personeel klinkt gek, want ook al sta je boven hen ik ben echt van hen gaan houden als vrienden. Vooral Jean de Dieu zal voor altijd een heel speciaal plekje in mijn hart blijven houden.
Inmiddels heb ik de tickets binnen, ook de reservering voor Jerre is gemaakt. Hij heeft verder al zijn papieren, inentingen en chip. Nu is het wachten op een gezondheidsverklaring en een exportvergunning. Ja zelf voor een lokale straathond van Uganda moet je geld betalen om het uit Rwanda te voeren. Ze weten hier wel hoe ze geld moeten verdienen, daar kan de Nederlandse regering nog een puntje aan zuigen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
