laatste dag

Vanmorgen liep ik mijn laatste ronde met Jerre voor mijn 3 weken vertrek naar Nederland. Ik merkte op dat ik erg genoot van het weer, maar des te dichter ik bij huis kwam hoe harder ik ging lopen. Eenmaal thuis aangekomen Jerre eten gegeven en flink geknuffeld. Kortom Hele gemengde gevoelens over deze reis. Ik mis Jerre nu al. Verder viert een hele goede vriendin haar verjaardag en ik vind het jammer dat ik die ga missen. Toch is het wel goed dat ik even naar Nederland ga. Ik heb 3 gesprekken voor werk in de bouwvak en Frittemahof heeft ook alweer gevraagd of ik wilde komen werken. Ik heb goede hoop, want dat doet leven. :) Nu maar hopen dat de functies niet zijn voor volgende maand, want dat zou toch echt te snel zijn. Ik denk dat het ook voor mijzelf goed is om op een bevredigende manier afscheid van Afrika te nemen. Goed Op de valreep dus nog even een verhaaltje met foto’s uit Rwanda.

De afgelopen maand zou ik graag willen beschrijven aan de hand van een paar steekwoorden.

Pijn….
Pijn is wat ik voelde toen ik voor het eerst de vacature van mijn baan onder ogen kreeg. Zo voelt het namelijk nog steeds. Mijn baan. Vreselijk dat iemand anders straks deze prachtige baan gaat vervullen en stiekem zou ik zelf wel willen solliciteren. Inmiddels zijn er al 10 kandidaten die hebben gereageerd en hebben we 3 uitgenodigd op gesprek. Het zijn kandidaten met een geweldig CV. Ik heb dus goede hoop dat er een fijne leerkracht uitkomt voor de kinderen. De kinderen vonden echter slechts een ding van belang : een leerkracht die op zaterdag ook voetbaltrainen wilde gaan geven.
Fijn gevoel dat het hier allemaa wel goed gaat komen. Tijd voor mij om mijn heil elders te gaan zoeken. Momenteel ligt mijn roeping in Nederland. Ik heb zin om mij samen met Jerre op te gaan richten. Gelukkig kan hij meekomen, de enige reisgenoot die al mijn reizen heeft meegemaakt en dat maakt hem voor mij erg bijzonder. Ik heb lief een leed gedeeld met hem.

Verbazing….
Vanmorgen liep ik naar de kerk. Tijdens zo’n wandeling verbaas ik mij meerdere malen over hele kleine verschillen in cultuur. Toch zijn er door de jaren heen ook dingen veranderd in Afrika. Zo zag ik vanmorgen een meisje van 12 lopen met een kind, haar kind, op haar rug. Voor het eerst in Afrika beland verbaasde ik mij over het feit dat het normaal is dat kinderen op die jongen leeftijd al kinderen hebben. Het was destijds normaal en je zag ze overal rondlopen. Tegenwoordig met alle voorlichtingen zie je zelden nog kinderen met kinderen rondlopen. Vandaag was het eigenlijk voor het eerst dat ik een kind met haar kind in Rwanda zag lopen. Kortom zelfde onderwerp, dezelfde verbazing, maar vanuit een andere invalshoek ten positieve van Afrika.
Ook zag ik een meisje van hooguit drie jaar. Zij draafde naast haar moeder en hield stevig haar hand vast. Ieder ander in Nederland zou het looptempo aanpassen aan het kind. In Rwanda gaat dat dus anders. Kinderen worden geacht zich aan te passen aan de volwassene. Dit houdt in dat het kindje steeds twee passen moest zetten als haar moeder er een liep.

Missen….
Wel wat ik ga missen is de gezelligheid van mijn tuinman en de buurtuinman. Zij zijn altijd in op een prettige manier in de buurt voor een praatje als je even wil kletsen of voor hulp. Jean, mijn tuinman doet alles voor mij en altijd met een even vriendelijke glimlach. Ik ben ondanks zijn Rwandese geur :) van hem gaan houden. Even naar de markt, oeps weer wat vergeten, geen probleem Jean gaat met liefde nogmaals. Dit is dan wel een werkje van 30 minuten en alles met de benenwagen. Kan natuurlijk ook zijn dat hij blij is om even onder mijn regiem vandaan te zijn, maar dat verwacht is niet hahaha ik ben nl. Bijna altijd aan het werk. Verder kaart ik in het weekend vaak met hen. We spelen dan tussen de bedrijven door heel wat potjes klaverjassen. Emmanuelle, de buurtuinman is nog altijd de beste, Jean en ik zijn aardig aan elkaar gewaagd.

Voetbal…
Ook mijn jongens op zaterdag ga ik missen. Geweldige goser en een lust om te trainen. Hierbij nog een laatste teamfoto.

Spot….
De hond die mijn vriendin heeft gered van de slachtbank. Een rasechte Engelse Spinger Spaniel met staart ! Een fantastische hond, maar na de geboorte van muurtje ‘gevallen’. Dat doet een hond op die leeftijd niet goed. Een verstuikte elleboog was de constatering. Pff je zag zo dat het gewricht gebroken was. Wel om lang verhaal kort te maken de breuk heelde verkeerd, hond altijd kreupel en dus rijp voor de slacht. Nou mooi niet. Hij heeft een prachtig plekje bij mijn vriendin gekregen. Ik ga nu zorgen dat ik in Nederland de benodigde attributen koop om hem te chippen en ‘europaklaar’ te maken.

Goed er zijn verder vast nog honderdeneen andere dingen waar ik over wil schrijven, maar voor vandaag is het even genoeg. Foto’s en tekst op website plaatsen, Jerre naar zijn logeeradres brengen en klaarmaken voor vertrek.