Weekend in regenachtig Rwanda.

Dit weekend logeerde ik in het huis van een vriendin. Zij heeft een heerlijk huis, zwembad, BVN, voortdurend personeel, maar bovenal onophoudend, stromend warm water. Dit laatst is vooral dit weekend geen luxe. Het regent al sinds vrijdag en alleen tussen de buien door is het even droog. Kortom een weekend voor binnenactiviteiten. Met een Britse college heb ik zaterdag het genocide museum bezocht. Pff, erg indrukwekkend hoor! Vooral de geschiedenis achter de genocide. Tenminste als ik alle verhalen goed heb begrepen. Ik zal in het kort proberen om het uit te leggen.

In de periode dat Rwanda nog in Belgische handen was namen zij ook veel mensen van de locale bevolking in dienst. Om een goede schifting te maken hadden ze besloten dat iedereen met meer dan 10 koeien (veel geld dus vaak een goede opleiding genoten), de belangrijkste en best betaalde baantjes kreeg. Dit was dus een grote minderheid en deze mensen noemden ze de Tutsi’s. Zij kregen dus ook privileges boven de mensen die niet zoveel koeien hadden (ook geen geld om een studie te volgen en daardoor ook niet tot heel slecht opgeleid waren. Dit leidde tot onmin onder de bevolking en verklaard tevens waarom het aantal tutsi’s in de grote minderheid waren. Toen de Belgen zich terugtrokken uit Rwanda kregen de hutu’s, omdat ze in de meerderheid waren, de meeste invloed in het land en zo werd de rollende sneeuwbal steeds groter. Het blijkt overigens dat dit niet de eerste keer was in Rwanda. Dergelijke genociden hadden overigens al veel eerder plaatsgevonden in Rwanda, maar zijn toen eerder onderdrukt. Ook hoorde ik dat de UN niet of in ieder geval veel te laat en met veel te weinig mensen. Het schijnt dat zij eerder een hele grote fout hadden gemaakt in een vergelijkbare situatie in Mogadishu, de hoofdstad van Somalie. Hierom werd het ook heel lang geen genocide genoemd, omdat de UN dan verplicht is om in te grijpen. Heel indrukwekkend en ik heb dan ook de hele dag een beetje met een week gevoel in mijn maag rondgelopen.

Op de terugweg zijn we nog even langs Caplaki geweest, de souvenirmarkt. Hier heerlijk rondgesnuffeld en schandalig lopen afdingen of prijzen van souvenirtjes. ’s Avond klam en klef 15 minuten lang genieten van een hete douche en van BVN. Er was een hele leuke reportage op over de prof competitie van de dames in Nederland en dat er zoveel clubs mee gaan stoppen.

Op zondag begon de dag regenachtig en het had weinig gescheeld of ik had geen bezoek gebracht aan een Spaans theaterstuk, waar van de 10 kinderen ongeveer 7 kinderen meededen met een Nederlandse vader of moeder. Gelukkig werd het op de valreep droog en kon ik genieten van het enthousiaste optreden van de kinderen. Ik heb er weinig van begrepen, maar met mijn levendige fantasie kon ik toch de rode draad volgen. ’s Middags niet meer met de honden gelopen het bleef aanhoudend regenen en bovendien loop ik alweer een week op krukken. Tja het is niet een smeer noemenswaardig. Ik geloof dat ik deze periode in Kigali alleen bij de tandarts, ziekenhuis of fysiotherapeut heb gezeten en tussendoor de school heb gedraaid.