een maand in kigali

18 september 2010
Vanmorgen was ik, zoals ieder morgen tussen negen en tien, met Jerre aan het wandelen. Ik liep door de staat van de president. Aan de linker en de rechterkant bloeiden de meest kleurrijke bougainvilles over de muren en hekken heen. Links en rechts stonden de bomen in bloei, die iedere dag hun paarsgekleurde bloemetjes verliezen en waar ook iedere dag weer prachtige nieuwe paarse bloemetjes aan zitten. Ik groet de bewapende bewakers van de president en zij groeten mij in hun beste Engels terug. Waren zij de eerste weken nog spookbenauwd voor mijn levensgevaarlijke hond, nu hebben we zowaar soms al een conversatie over de hond. Je moet weten dat de honden tijdens de genocide, de enige levende wezens waren die er gezond uitzagen. Zij waren namelijk de lijkenpikkers. Vulden hun buiken met lijken die her en der langs de kant van de weg lagen. Geef ze eens ongelijk, met zo een beest zou ik ook niks hebben. Even verderop in de straat staan twee dames, zoals iedere dag, alle paarse bloemetjes die van de boom gevallen zijn aan te vegen en op te ruimen in een aardappelzak .Mijn oog valt op een emmer die behalve water ook geen takken meer kan houden. De dames verzamelen hier de plastic flessen in om zo een extra zakcentje aan deze baan over te houden. Iedere dag dank ik God dat ik een vak heb geleerd en zo goed terecht ben gekomen. Het lijkt mij zo geestdodend om iedere dag hetzelfde werk te doen, wetende dat je het de volgende dag weer moet doen. Aan de andere kant zijn zij waarschijnlijk blij dat ze een baantje hebben en denken ze: Wat een idioot die Mzungu (blanke), die loopt iedere dag met haar hond haar energie te verspillen die ze ook met veel nuttigere bezigheden had kunnen besteden. En bovendien een hond!!! Inmiddels kennen ook zij Jerre en springen ze niet meer spastisch in het rond als wij passeren. Dat is erg plezierig voor beide partijen. Terwijl ik voor de zoveelste keer de berg opklim, geniet ik van de ochtend zon en bedenk mij hoe gelukkig ik ben dat ik in dit land mag wonen en werken.
Na mijn dagelijkse ochtend rondje doe ik de afwas en ga ik richting school. Hier werk ik alle administratie bij en handel ik zaken als schoolgids, leerlingenlijst, lesvoorbereidingen en meer van dat soort zaken die komen kijken bij het werk als directeur/leerkracht van de Nederlandse school. Af en toe hoor ik Jaap proesten vanuit zijn kantoor en we wisselen de gebruikelijke vertrouwde Nederlandse woorden als Gezondheid en danke. Wat ben ik blij met een Nederlandse penningmeester zeg! Heerlijk Hollands zoals wij met elkaar communiceren. En gelukkig Nederlands. Om 1 uur zijn wij vaak de enigen nog in de school aanwezig. De lagere school gaat om half een uit en iedereen gaat dan naar huis om te lunchen, warm en vrij uitgebreid. Typisch Belgisch. Vandaag is het vrijdag en dan gaat zelfs alles om 12 uur al naar huis. Dat is door de regering ingesteld. Iedereen hoort dan vrij te zijn om te kunnen sporten. Ook zoiets geks. Kijken wij in Nederland raar op als een winkel op zaterdag om 5 uur sluit, hier sluiten alle winkels op zaterdag om 12 uur. Goed ik maak mijn werk af. Drie keer valt onverwachts de stroom uit en drie keer kan ik overnieuw beginnen met mijn werk. Goed zoals ik eerder al beschreef ik ben erg blij dat ik een vak geleerd heb. Rond 2 uur ga ook ik naar huis. Even Jerre begroeten en wat eten en drinken. Om half drie heb ik nl. een afspraak met mijn collega. Wij gaan naar ISK om daar het kleuterlokaal in te richten. Het is een ouder keuken geweest, maar wij zijn o zo blij met een eigen lokaal waar we dingen aan de muur mogen hangen.
Na een ritje op de scooter, compleet met pispothelm en benzine en snelheidsmeters die niet werken, kom ik aan bij mijn collega en samen rijden wij in de auto naar ISK. Boekenkasten vertillen krukken van boven naar beneden, wij lopen ons de benen uit het lijf. Gelukkig prijzen wij ons dat alles van de eerste naar de begane grond moet en niet andersom. Rond haf 6 zijn we bekaf en dropt zij mij thuis.
Helaas niet even uitrusten. Ik moet nu met mijn hond lopen. Even na zessen is het namelijk nacht en aangezien ik dan liever niet met de hond loop moet ik nu vertrekken. Ik maak een kort rondje, groet de nieuwe soldaten. De schoonmaaksters zijn inmiddels naar huis of verrichten anders werk. De nieuwe lading paarse bloemetjes liggen alweer klaar om morgenvroeg te worden opgeveegd. Nog snel wip ik even aan op school om wat achterstallige mails te versturen en mijn postvak leeg te halen. Vrijdag is postdag en afgezien van de Donald Duck, heb ik hier nog geen post ontvangen. Ik ben echter een trouwe schrijfster en verstuur er iedere week minstens drie. Deze vrijdag ben ik erg gelukkig. Ik zie mijn eerste brieven in het postvakje liggen. Eentje uit Zutphen, eentje uit Zoetermeer en eentje uit Bolsward van mijn suikeroompje. Geweldig, ondanks dat ik doodop ben kan mijn dag niet meer stuk.
Vandaag, precies een maand geleden landde ik in Kigali. Hoe is het mogelijk dat ik mij hier nu al zo thuis voel .Alsof ik nooit elders heb gewoond. Het is zelfs al zo erg dat ik, nu werkend op mijn privé laptop, niet eens meer blind kan typen. Op school werken die “maffe” Fransen op een AZERTY toetsenbord. Dat is zo verschillend in vergelijking met een QWERTY toetsenbord. Ooit geweten?
Goed morgen is er weer een dag, zaterdag “HASH” dag.