THE HASH

Klinkt populair, dat is het ook, maar het is wel erg leuk. Hash is een hardloopclub, waar inmiddels ook fanatieke wandelaars aan deelnemen, maar liever niet, want het is voor echte die hards. Het is ooit in de jaren 30 begonnen bij Amerikaanse soldaten die destijds in India zaten. Vergeef mij als ik historische fouten maak. Deze soldaten verveelden zich in het weekend en zo organiseerden ze ieder week een loop of een mars. Iedere week werd er een ander spoor uitgezet en iedere week kwam een andere soldaat aan de beurt. Inmiddels is dit uitgegroeid tot een soort club die je over de hele wereld kunt terugvinden. Iedere zaterdag wordt er door een of meer van de leden een soort spoor uitgezet. Een voor de renners en een voor de lopers. Dit spoor kun je herkennen aan de kleine hoopjes shredder papier dat ze op iedere hoek of afslag neerleggen. Zo kun je het spoor volgen. Ook ligt er op het renparcours om de zoveel kilometer een cirkel van shredder, hier moet de snelste loper dus opletten, want hier houdt het spoor op en moet je zoeken naar het volgende hoopje. Dit zijn allemaal maatregelen die ervoor zorgen dat zowel hardlopers als doodlopers ongeveer tegelijkertijd aankomen. En iedereen te gelijkertijd aan zijn of haar biertje kan beginnen. Aangezien het van origine bij de Amerikaanse soldaten vandaan komt gaat dit hele gebeuren gepaard met vele rituelen. Ik zal mijn eerste belevenissen over de hash vertellen. Bij aankomst werd je geacht je in te schrijven en 2000 RWF. Te betalen, dit voor de drank na afloop. Deze keer viel ik met mijn neus in de boter, omdat we van een echte die hard, een t-shirt kregen ter gelegenheid van haar verjaardag. Gefeliciteerd! Na de inschrijving kennis gemaakt met andere leden. Omdat het een van de eerste zaterdagen na de vakantie was, waren er veel nieuwkomers. Gelukkig maar zo bleek achteraf. Voor aanvang van de loop ging iedereen in een cirkel staan. We kregen een rondje waarin iedereen zijn naam moest noemen. De mensen die regelmatig meedoen krijgen een hash naam. De man van mijn nieuwe collega, die mij introduceerde heet Fred en zijn hash naam is, hoe kan het ook anders, flinstone. Verder waren er ook namen als pussy cat, mother fucker en sugerbabe. Je krijgt alleen een hash naam als je ontgroend bent. Dat kun je worden als je meer dan 10 keer achter elkaar hebt meegelopen en als je een keer een loop hebt georganiseerd. Goed daar ben ik voorlopig dus gelukkig nog niet aan toe. Ik besluit gezellig bij een loper aan te sluiten die niet het juiste schoeisel blijkt aan te hebben. Ik probeer bij de jarige in de buurt te blijven aangezien zij het spoor heeft uitgezet. Een echte Rwandese dus verdwaalt niet. Het is een loop, waarvan ik blij ben dat ik de hond niet mee heb. Je loopt heel lokaal door dorpjes en sloppen, door akkers en velden, door tja ik weet het allemaal niet meer, want je moet zo goed opletten waar je je voeten neerzet. Vandaar is een hond ook niet handig. Het is meer survivalen en vraag mij dus ook af of hardlopers wel in staat zijn om te rennen. Ondertussen probeer is van de omgeving te genieten. Het is prachtig zo snelwandelen in de bergen. De berg op is afzien, maar de berg af krijgen we de leukste gesprekken. Valt mij wel op dat ze vooral gericht zijn op afkraken en afzeiken van mensen. Parcours is te gemakkelijke etc. etc. het heeft veel weg van het leger en zijn hiërarchie. Gelukkig zijn er ook genoeg mensen waar wel een gezellig gesprek mee te voeren is en kan ik de opmerkingen van de die hards goed plaatsen. Ik kan alleen maar zeggen dat ik een prachtige wandeling heb gemaakt van ongeveer 7 km, waarbij ik een meer dan voldaan gevoel heb en af en toe ook best even af moest zien als we weer een hele steile berg beklommen.
Eenmaal weer op de plek van aankomst, wij waren, hoe kan het ook anders, als eerste lopers aangekomen, snel water drinken. Daarna wachten op de laatste. Toen kwam het bier uit de tap en gingen we weer in een kring staan. Alle nieuwkomers moesten in het midden en zichzelf voorstellen. Na het rondje voorstellen moest je een potje bier in een keer opdrinken. Lukte dit niet, dan kreeg je de rest over je hoofd heen. Haha gelukkig had flinstone mij goed ingelicht en was ik zo slim om een bijna leeg blikje te nemen. De mevrouw met het verkeerde schoeisel helaas niet. Zodoende kreeg zij al het bier over haar heen. Zij vond dit zoo niet leuk en is boos weggegaan. Toen werden er nog allemaal anderen in de zeik gezet, heel Amerikaans. Flinstone ook, omdat hij meer dan twee keer had gemist, maar dat was een hele groep. Toen moest de haas, een Keniaan, in het midden komen. De haas is degene die voorop loopt, heeft het spoor uitgezet en is mede verantwoordelijk voor het veilig thuiskomen van de lopers. Hij werd ook nog even in de zeik gezet. Het parcours was voor watjes echte kenianen en ga zo maar door. Enfin als doop voor zijn parcours in Rwanda kreeg hij ook een fles bier over zich heen. Amen! Verder kregen de hondenbezitters dit ook, gelukkig was Jerre niet mee. Mensen met nieuw schoeisel gingen dit ook op een speciale manier inwijdden. Schoen uit en sok uit. Bier in je sok doen en door je sok in je schoen sijpelen. Dan het bier uit je schoen opdrinken. Jasses, ik moet er niet aan denken, ik lust gewoon al geen bier. Aan de andere kant geeft het misschien ook wel een lekkere aroma.