vertrek uit lagos

Een jaar uit mijn leven.
Het verhuizen van Nigeria naar Rwanda heeft mij spreekwoordelijk een jaar van mijn leven gekost, maar tot nu toe is het wel de moeite waard geweest.
Voor degene die het nog niet wisten. Ik ben dit nieuwe schooljaar begonnen met een nieuwe uitdaging. Directeur, leerkracht op de Nederlands/Vlaamse school in Kigali.
Na alle getroffen voorbereidingen in Nederland, ben ik 14 augustus richting Nigeria gegaan om mijn grote vriend Jerre op te halen. In Lagos aangekomen logeerde, tot de dag van vertrek, bij vrienden. Jerre had tijdens mijn afwezigheid aan beide oren fikse ontstekingen opgelopen. Resultaat veel krabben en twee prachtige wonden onder zijn oor. Antibioticakuurtje doet wonderen, maar zijn haren komen maar langzaam terug. Gelukkig was hij vrolijk en blij mij te zien, wat natuurlijk wederzijds was. 15 augustus kon ik weinig regelen. Zondag en dus een uitgelezen dag om nog wat vrienden op te zoeken. Maandag als vanouds vroeg op. Het was de eerste schooldag van de dochter des huizes en ik wilde wel eens een kijkje nemen op de Amerikaanse School. Hele poespas daar zo een eerste dag, maar erg leuk om dat eens mee te maken. Eenmaal terug waren winkels en banken open, zodat ik geld kon wisselen voor mijn ticket en de dierenarts. Hierna Jerre ophalen, dierenarts betalen en zijn documenten om te vliegen op te halen. Ook vraag ik nog informatie over medicatie voor honden tijdens het vliegen. Allemaal vaag helaas. De een zegt dit, de ander zegt dat. Na verscheidene bezoeken aan diverse dierenartsen in Bolsward besluit ik Jerre Telizen te geven, een middel dat je eigenlijk 2 weken van te voren al moet starten. Helaas heb ik maar 4 dagen, dus besluit ik twee maal daags een hele ipv een halve te geven. Duimen maar dat het werkt. Verder nog een soort spray die een geur verspreid waardoor hij zich op zijn gemak moet gaan voelen.
Hierna begint de tweede etappe, op naar het vliegveld om alle schriftelijke papieren voor Jerre in orde te maken, wegen en ticket betalen. Eenmaal op de sectie cargo Kenia ontmoet ik weer David. David is een man die het geweldig vindt om complimentjes te ontvangen. Deze geef ik dus grif, waardoor hij zich de naden uit het lijf voor mij loopt. :>. Onderweg naar David loopt menig “agent” achter mij aan. Zo iemand moet je inhuren om alle papieren voor je te regen. Zoiets verzinnen ze ook alleen maar in Nigeria. 150 euro betalen voor niets! Innocent heet hij, ik vind het enkele mooie praatjes maker, maar geef hem het voordeel van de twijfel. Samen rijden we in de auto naar het pakhuis, hier moet Jerre samen met bench worden gewogen. Terwijl Jerre en ik door de wirwar van mensen en vracht naar binnen lopen, wordt er van alle kanten aan mij getrokken en geschreeuwd naar Jerre. De enige die zich gedraagt, is de hond, maar dat schijnt niemand door te hebben. Hij weegt samen met bench 40 kilo, dat valt op zich mee. Eenmaal terug op het kantoor van vriend David begint Innocent zich steeds amicaler te gedragen. Ook zijn macho gedrag neemt met de minuut toe. Gelukkig zijn we bijna klaar en kunnen we naar huis. David loopt alleen nog even mee naar de auto om mijn grote vriend te bezichtigen. Ik vraag nog voor de duidelijkheid of alles nu geregeld is. Innocent meldt nog even dat we morgen direct door kunnen naar de luchthaven. Ik hoef dus pas drie uur richting het vliegveld te komen, want we kunnen direct door. Goed zo, want dat was de hele opzet van deze dag. Ik vlieg namelijk pas 21.30, Jerre moet dus al langer in de bench zitten dan nodig is. Op de terugweg van het vliegveld richting Lagos tekst ik nog mijn nieuwe collega dat alles goed gegaan is en dat ik klaar ben voor vertrek. Fijn tekst zij terug en of ik ook aan mijn visum heb gedacht. Tsss, alsof daar ooit over gesproken is. Ik moet er zelfs een uitnodigingsbrief voor hebben. Vanuit zowel mijzelf als bestuur is hier nooit over gesproken. Ik was ervan uit gegaan dat ik zoiets bij binnenkomst gewoon kon kopen. Dus mooi niet en volgens de man van mijn collega die bij de ambassade werkt kom ik Rwanda zo niet eens in. Sterker nog meld een kennis ik kom Lagos niet eens uit. Volgens mij valt dit nog wel mee, maar aangezien mijn collega haar vriend nog geen maand geleden twee dagen in een Nigeriaanse gevangenis heeft gezeten begin ik toch te twijfelen. Ook het bestuur van de school vindt dat het wel los zal lopen. Voor de zekerheid schrijf ik mijzelf toch maar even in voor de aanvraag voor een visum en stuur dit per mail op. In de avond belt mijn agent nog even omdat ik toch om een uur op het vliegveld moet wezen zodat we alles tijdig met de hond kunnen regelen??? Dat hadden we vandaag toch allemaal al gedaan? Niet dus. Zoooo typisch Afrikaans! Goed na een slechte nacht te hebben gedraaid vroeg wakker en nog even op internet kijken. Tot mijn grote verbazing zie ik een mail van de Rwandese ambassade in Nederland. Ik heb een tijdelijk visum gekregen voor vijftien dagen. Nou zeg als alles tegen zit is dit toch een opsteker, nu zal er meer goed komen. Om een uur brengen vrienden mij naar cargo om Jerre en mij op het vliegveld af te zetten. Eerst dus naar cargo. De mensen van cargo moeten jerre zien, dan weer naar vriend David de man van Kenya Air, hij wilde nog de papieren voor bestemming van de hond op de bench plakken tss dat had ik zelf al gedaan. Goed een uur later richting luchthaven door al dit overbodig gedoe ben ik al klaar met mijn agent. Gelukkig had ik hem gisteren de helft gegeven, zodat hij vandaag ook moest blijven, hij was hier verre van blij mee, maar ik betaal toch niet iemand honderdvijftig euro voor niks! Om twee uur liet hij mij op het vliegveld alleen, tenminste dat wilde hij. Ik wilde dat hij bleef tot wij waren ingecheckt of in ieder geval Jerre! Toen barstte voor hem de bom. Ik kreeg mij toch een tirade naar mijn hoofd. Ik zou hem hoofdpijn bezorgen en malaria en al wat niet meer. Ik was inmiddels ook klaar met hem en betaalde hem maar want nog langer van zijn aanwezigheid kon ik niet genieten. Door al dit oponthoud stonden we te lang voor de ingang geparkeerd en kregen we twee wielklemmen, zowel Sanne als ik. Tja dit kost toch gauw tweehonderdvijftig euro omgerekend. Gelukkig is dit Afrika en komen we er met tien euro vanaf. Inmiddels waren zij er ook klaar mee. Willen naar huis, op dat moment belt David mijn agent op hoe het gaat. Terwijl mijn agent klaar met mij is en het hele verhaal aan David doet krijgt hij lik op stuk, hij moet verplicht bij mij blijven tot vertrek van Jerre. Nou zo hoort het ook, maar ik was inmiddels helemaal klaar met hem. Hij is gelukkig wel gebleven want met drie verhuisboxen, twee koffers een trolley en een rugzak ben ik het overzicht kwijt. Eenmaal in de wachtruimte voor het vliegtuig vertrekken we nog een uur later en vanaf een andere gate. Gelukkig zie ik Jerre nog voor mijn vlucht en eenmaal in het vliegtuig kan ik ondanks de koude weer gerust ademhalen. Met andere woorden een jaar van mijn leven of in iedere geval een heleboel rimpels erbij.
Voor de mensen die het interesseert nog even mijn nieuwe postadres:
Martha Overdijk
P.A. Ecole Belge de Kigali
B.P. 268 Kigali
Rwanda.
Tot schrijfs, mails.